Wyniki konkursu literacko-plastycznego "Lato leśnych ludzi" w kategorii literackiej

Jury wytypowało do nagrody w konkursie literacko-plastycznym „Lato leśnych ludzi” w kategorii „wiersz” Annę Gorajewską, a w kategorii „proza” Zofię Król.

Uzasadnienie werdyktu

Proza Zofii Król „Wakacje na wsi” to wyciszona egzaltacja spokojnego, zgodnego z rytmem natury, życia na wsi. Ta klarowna intencjonalnie próba zatrzymania, utrwalania wspomnień, mimo pogodnej treści, skłania do zadumy i refleksji. Wzbudza również zainteresowanie jaka to nadbużańska miejscowość została opisana, gdyż Autorka tego nie zdradza, a podkreśla niezwykłe walory przyrodnicze i rekreacyjne tych malowniczych obszarów nad Bugiem.

W pierwszym incipicie Anny Gorajewskiej „szyję topoli” zachodzi paralela doświadczenia ludzkiego z rytmem natury. Imiona kochanków, wyryte na drzewie, dotykają najżywotniejszej kwestii życia człowieka – miłości - uwidocznionej w ludzkiej egzystencji w formie subtelnego przekazu. Drzewo i człowiek dzielą tu wspólnotę losu. Topola ma szyję, zmarszczki, znamiona, rzeka - ramiona. Zachodzi antropomorfizacja świata przyrody. Zaistniało jedno drobne potknięcie gramatyczne, które poprawiłam.

Drugi incipit „Cuda wianki” jest bardzo dynamiczny, krótkie urywane wypowiedzi, składające się na jego konstrukcję, nadają dynamikę niczym podczas obrotów wokół ogniska w Noc Świętojańską, zachłannego łapania tchu. Obydwa wyważone wiersze cechują zaskakujące zakończenia, dobre i celne puenty, co czyni teksty oryginalnymi dla Czytelnika.

Brawa dla obydwu nagrodzonych Pań!

Nagrodzone utwory

Anna Gorajewska

***

szyję topoli

zdobią wieki zmarszczek

wyrytych znamion

imion kochanków

przepowiedni końca

ramiona rzeki

oplatają cię czule

nie dają odejść

w uścisku łez

wiatr skrzypi

w rytmie poloneza

porywa królowe matki

do tańca śmierci

to babie lato

przeplatane jutrem

wypełnia kanwę

czerwonych plam

weź pędzel

zostało trochę miejsca

dla wizji artysty

***

Cuda wianki

Mi plecie

Dziewczę młode

O kwiecie

Perunowym

Łuną księżyca

przykrytym

Żywym

srebrem i błękitem

Skusi

Nie jedną osobę

Biegnij biegnij

Nim po Tobie

Wstążką kwiaty

Przyozdobię

Je zaniosę

Ukochanej

Przy paproci

Pochowanej

Zofia Król

Wakacje na wsi

Było to 60 lat temu. Każdego lata rodzice wysyłali nas na wakacje do rodziny na wieś. Nie było piękniejszego czasu niż ten spędzany w małej nadbużańskiej wiosce prawie na końcu świata. Raz dziennie odjeżdżał z Lublina w tamtym kierunku rozklekotany autobus „Transpedu”. Po trzech godzinach jazdy trzeba było przesiąść się na drabiniasty wóz z półkoszkami, którym powoziła Anielcia, córka sąsiadów. Koń ciągnął powoli, szum piasku przesypującego się przez szprychy wozu, pamiętam do dziś. Stare wierzby, jakieś nieliczne domy, pola, niewielki lasek i tak przez sześć kilometrów. Wreszcie ukazują się zabudowania wsi, jesteśmy na miejscu. Witamy się ze wszystkimi, biegniemy do ogródka, sprawdzamy czy bocianie gniazdo jest na starym miejscu. Nic się nie zmieniło

Ciocie są zapracowane: gospodarstwo, pole, dom, nie poświęcają nam wiele czasu. Mamy pełną swobodę, z czego chyba nie zdają sobie sprawy nasi rodzice. Kiedyś wykąpaliśmy się w lejach po bombach, których było wiele na łące, innym razem w stawie pokrytym rzęsą. Zaowocowało to chorobą skórną i serią zastrzyków. Najważniejsze jednak były wyprawy nad Bug, odległy około dwa kilometry. Z dziećmi sąsiadów rowerami lub pieszo przemierzaliśmy tę drogę, mijaliśmy cerkiew stuletnie dęby, stawy z nenufarami i kto w czym miał wchodził po urwistym brzegu do wody, lub chwytając się długich gałęzi wierzby wskakiwał wprost do rzeki. Opatrzność czuwała nad nami bo zdradliwy Bug rokrocznie wciągał swoimi wirami śmiałków. Nam na szczęście nic się nie stało. Od czasu do czasu na przeciwnym brzegu pojawiał się białoruski żołnierz. Byliśmy bardzo ciekawi co znajduje się po drugiej stronie ale ogromne szuwary i wysokie drzewa zasłaniały widok. Czasem było słychać przejeżdżający pociąg. Jednak wśród tej gęstwiny była widoczna kamienna tablica pomalowana na biało. Ktoś nam wyjawił że upamiętnia ona bohaterskiego żołnierza, dziadek nazywał go „bajec”, który w czasie wojny ostrzeliwując się zginął w tym miejscu. Wykąpani, szczęśliwi wracaliśmy do domu. Czasem po drodze spotykaliśmy prawosławnego księdza, który chętnie z nami rozmawiał.

Czy pracowaliśmy? Tak, trochę pomagaliśmy cioci, do nas należało sprowadzanie krów z pastwiska wieczorem, obranie kartofli na obiad, narwanie szczawiu na zupę. Uwielbialiśmy sianokosy. Nasz brat potrafił już sam kosić, my grabiliśmy a największą frajdą była jazda na napełnionym sianem wozie. Bywało że wóz się wywracał. Dzieci z sąsiedztwa miały wiele obowiązków, umiały zaprząc konia do wozu, wydoić krowę, pomagały przy żniwach, my mieszczuchy patrzyliśmy na to z podziwem. Spotykaliśmy się również z tamtejszymi dziećmi ukraińskimi. Miłka, Fiedia, Tamara nie różniły się od nas, bawiliśmy się razem. W niedzielę one szły groblą do cerkwi a my do maleńkiego kościoła w środku wsi.

Opowieść o tamtym czasie można by snuć w nieskończoność. Kwitnące nadbużańskie łąki i spacerujące bociany, szuwary nad Bugiem, dęby olbrzymy to smaki naszego dzieciństwa

I znów cicho przesypuje się piach przez szprychy wozu. Anielcia niespiesznie pogania konia. Na pewno zdążymy na jedyny autobus o szóstej dwadzieścia odjeżdżający do Lublina. Mijane domy jeszcze śpią. My wracamy z niezapomnianych wakacji.